Երեկ երեկոյան քաղաքը տագնապի մեջ էր։ 3-ամյա Տիգրանի ընտանիքը հայտնվել է մի իրավիճակում, որը ոչ ոք չէր կարող պատկերացնել։ Երեխաները դեռ սթրեսի մեջ են, նրանց փոքրիկ աչքերը լի են վախով ու անորոշությամբ։ Մայրիկն ու հայրը փորձում են հանգստացնել նրանց, բայց անգամ ամենափորձառու ծնողը դժվար է դիմակայել այս տագնապին։

Տիգրանի քույրերը, փոքրիկ Մարիան և Աննան, ու եղբայրները՝ 5-ամյա Լևոնը և 7-ամյա Դավիթը, անհետացել էին մեկ օրվա ընթացքում։ Սկզբում բոլորը մտածեցին, որ նրանք խաղում են միմյանց հետ, բայց անցել է ժամեր և երեխաները չկան։ Քաղաքի բնակիչները սկսեցին միանալ որոնողական գործողություններին, սակայն ամեն ինչ ավելի ու ավելի խճճված էր դառնում։

Ըստ հարևանների՝ Տիգրանի ընտանիքը միշտ աչքի էր ընկել հանգստությամբ և սիրով, ու նման բան երբևէ տեղի չէր ունեցել իրենց միջավայրում։ Մայրիկը, Տիգրանի մայրը, պատմում է․ «Ես երբեք չէի պատկերացնի, որ մեր ընտանիքը կարող է հայտնվել նման սարսափելի իրավիճակում։ Ես լսում էի նրանց փոքրիկ ձայները, բայց երբ բացեցի դուռը, երեխաները չէին այնտեղ։ Ինձ թվաց, որ աշխարհը վերջացավ»։

Որոնողական աշխատանքները սկսվեցին արտակարգ ծառայությունների ու կամավորների մասնակցությամբ։ Քաղաքի բնակիչները բարձրացրել էին ամբողջ տարածքը՝ սկսած մուտքերից մինչև այգիները, բայց ոչ մի հետք երեխաների մասին։ Հավանականությունը, որ նրանք որևէ մեկի ձեռքերում են, մեծ էր, և վախը խորանում էր։

Ըստ ոստիկանության, առաջին ստուգումները ցույց են տալիս, որ երեխաները կարող են գտնվել մեկ այլ տան ներսում՝ որտեղ նրանց տարել են անծանոթ մարդիկ։ Այս տեղեկությունը պանրում է ավազակների վախը, քանի որ բոլոր ծնողներն հասկանում են, որ իրենց փոքրիկները ռիսկի տակ են։

Տիգրանի եղբայրները՝ Լևոնը և Դավիթը, փորձում են հասկանալ, թե ինչ է տեղի ունեցել։ Նրանք հարցնում են, թե երբ կտեսնեն իրենց քույրերին, բայց պատասխան չկա։ Մանկական սենյակում ամեն բան մնում է անտեր. նրանց սիրած խաղալիքները, գրքերը և փոքրիկ ճաշացանկերը չեն փոխվել, կարծես սպասում են, որ երեխաները վերադառնան։

Սթրեսը, որ կուտակվել է ընտանիքում, աներևույթ է, բայց շոշափելի։ Երեխաները, որոնք սովորաբար լի են ուրախությամբ և անհոգ խաղով, հիմա լռում են ու նայում միմյանց՝ փորձելով հասկանալ, թե ինչ է տեղի ունեցել։ Հոգեբաններն արդեն միացել են ընտանիքին, որպեսզի օգնեն հաղթահարել այս ծանր հոգեբանական բեռը։

Անհանգստության մասին խոսելիս, հարևանները պատմում են, որ վերջին շաբաթվա ընթացքում Տիգրանի ընտանիքը ստացել էր տարօրինակ զանգեր ու նամակներ, որոնք ոչ մի կերպ չհասցնում էին բացատրել։ Ոչ ոք չէր հասկանում, թե ինչ է նրանց նպատակն, բայց հիմա պարզ է, որ այս իրադարձությունները կարող են կապված լինել երեխաների անհետացման հետ։

Քաղաքի սոցիալական ցանցերում տարածվում են լուսանկարներ ու հորդորներ. մարդիկ խնդրում են տեղեկություն ներկայացնել, եթե ինչ-որ մեկը տեսել է Տիգրանի քույրերին կամ եղբայրներին։ Հազարավոր մարդիկ արդեն միացել են որոնողական արշավին, սակայն մինչ այս պահը որևէ արձագանք չի եղել։

Ընտանիքը հույսը չի կորցնում։ Մայրիկը անընդհատ կրկնում է՝ «Ես հավատում եմ, որ նրանք կվերադառնան»։ Բայց յուրաքանչյուր ժամ, որն անցնում է, ավելի ծանր է դառնում նրանց համար։ Սթրեսը երեխաների վրա արդեն նկատելի է՝ նրանք չեն ժպտում, չեն խաղում, նրանց փոքրիկ սրտերը լի են վախով և անորոշությամբ։

Այս պատմությունը շոկի մեջ է դնում ոչ միայն ընտանիքին, այլև ամբողջ քաղաքին։ Մարդիկ, որոնք միշտ հպարտացել են իրենց խաղաղությամբ և անվտանգությամբ, հիմա ստիպված են պայքարել անհայտության ու վախի դեմ։

Երեխաների գտնվելու վայրը դեռևս գաղտնի է, բայց առավոտյան երբ արևի շողերը կփոշոտեն խավարի ստվերը, բոլոր սպասումներն ու հույսերը միատեղ կհավաքվեն մեկ հուզիչ պահին։ Օրինակները ցույց են տալիս, որ նույնիսկ ամենածանր իրավիճակներում, ընտանիքի և համայնքի միասնականությունը կարող է հրաշքներ գործել։

Տիգրանի ընտանիքը սպասում է նրանց վերադարձին, ու երեխաները դեռ սթրեսի մեջ են, բայց հույսը դեռ լույս է սփռում նրանց մութ ու անորոշ աշխարհում։ Սա պատմություն է վախի, կորուստի և հույսի մասին՝ պատմություն, որը կարող է շոկի մեջ դնել յուրաքանչյուրին։