Այս պատմությունը ոչ միայն ցնցել է, այլ նաև ստիպել է շատերին վերանայել սեփական պատկերացումները սիրո, բարոյականության ու ընտանեկան արժեքների մասին։ Դա մի պատմություն է, որը հարցեր է բարձրացնում, հուզում է մինչև հոգու խորքը և չի թողնում անտարբեր ոչ ոքի։ Երբ սովորական, հանդարտ կյանքի ֆոնին հանկարծակի հայտնվում է մի բուռ զգացմունք՝ խառնված մեղքի, խաբեության ու անկեղծության հետ, ամեն ինչ կարող է փոխվել՝ անդարձ։
Հերոսը՝ այս պատմության գլխավոր ձայնը, մի սովորական մարդ է։ Նա ունի ընտանիք՝ կին, երեխաներ, ընկերներ։ Նրանցից մեկը՝ իր լավագույն ընկերը, եղել է ոչ միայն վստահելի մարդ, այլ նաև երկար տարիների ճանապարհորդության ուղեկից, գործընկեր, բարեկամ։ Ու կյանքը, այս անգամ՝ ի տես բոլոր կանոնների, իր բարդ սցենարը գրում է այս երկուսի՝ տղամարդու ու իր ընկերոջ աղջկա համար։
Ամեն ինչ սկսվում է աննկատ։ Ընկերոջ աղջիկը, երիտասարդ, ինքնավստահ, բայց միաժամանակ խորը ներաշխարհ ունեցող աղջիկ էր։ Նա խոսում էր այնպես, որ խոսքը դիպչում էր մարդուն՝ ոչ թե ականջներով, այլ սրտով։ Նրանք հանդիպում էին հաճախ, ինչպես ընտանիքների միջև ընդունված է։ Ընկերոջ աղջիկը հաճախ էր հյուր գալիս՝ մի քանի տարի փոքր նրա որդուց։ Սկզբում զուտ բարեկամական, ջերմ, բայց անմեղ զրույցներ, հետո՝ ավելի խոր հարաբերություններ՝ լի ուշադրությամբ, հայացքներով, կիսատ ասված խոսքերով։ Մի օր էլ՝ ամեն ինչ փոխվում է։
Նա ասում է. «Բաժանվի կնգանիցդ»։
Սա ոչ միայն բառերի խռովք էր, այլ մի պահ, երբ իրականությունն ու երևակայությունը բախվում են իրար։ Այդ պահին տղամարդը կանգնած էր մի խաչմերուկում, որտեղ երկու ճանապարհներից ոչ մեկը չի թվում ճիշտ, բայց պետք է ընտրել։
Պատկերացնենք տղամարդու վիճակը։ Մի կողմից՝ կինն է, ով իր կյանքի մի մասն է եղել տարիներ շարունակ։ Նրանց կապում է ընդհանուր անցյալ, երեխաներ, հիշողություններ։ Մյուս կողմից՝ մի երիտասարդ աղջիկ, ով ոչ միայն փոքր է իր որդուց, այլ նաև իր մտերիմ ընկերոջ դուստրն է։ Սակայն նրա հետ կյանքը թվում է լի նոր շնչով, նոր իմաստով, գուցե անգամ՝ ճշմարիտ սիրով։
Որպես մարդ, ով ապրում է այդ ներսում ծնվող պայքարի մեջ, նրա միտքը սկսում է կասկածել ամեն ինչին։ Ի՞նչն է ճիշտ, ի՞նչն է սխալ։ Սեր կա՞ մի դեպքում, իսկ մյուսում՝ պարտք։ Սիրել կնոջդ, որովհետև այդպես է ընդունված, թե թույլ տալ զգացմունքին խոսել՝ անկախ նրանից, թե ում է այն ուղղված։
Եվ ահա, այս պատմությունը հենց այս լաբիրինթոսում է զարգանում։ Նա սկսում է մտածել, թե արդյոք իրավունք ունի՞ երջանիկ լինելու։ Իր ընկերոջ աղջիկը ասում է՝ սիրում եմ քեզ։ Բայց արդյոք նա, որպես հասուն մարդ, ունի՞ բարոյական իրավունք պատասխանը տալ նույն զգացմունքով։ Իսկ եթե այս ամենը պարզապես խաբեություն է, պատրանք՝ նորի կարոտից, հոգնածությունից, ձանձրույթից։
Հանրության արձագանքը նույնպես տարբեր է։ Մի մասը մեղադրում է՝ սա դավաճանություն է, սա բարոյալքություն է։ Մյուսները հասկանում են՝ երբ սիրտն է խոսում, շատ հարցերում լեզուն լռում է։ Մարդիկ հաճախ մտածում են այնպես, ինչպես հասարակությունն է թելադրում։ Բայց մարդը, իրական մարդը, միշտ էլ ներսում ունի իր ճշմարտությունը, որը երբեմն չի տեղավորվում ընդունված շրջանակների մեջ։
Երբ նա պատմեց այս ամենը, մարդիկ ցնցվեցին։ Սոցիալական ցանցերում մեկնաբանությունները տարափի նման էին։ Ոմանք ասում էին՝ «հեռու պահի՛ր քեզ նրանից», մյուսները՝ «սերը տարիքի, բարեկամության կամ սահմանների հետ կապ չունի»։ Իսկ նա դեռ մտածում էր։
Մեկ բան պարզ էր. նրա կյանքը այլևս երբեք չէր լինելու նույնը։ Անկախ նրանից՝ նա կմնա կնոջ ու երեխաների կողքին, թե կհետևի իր զգացմունքներին ու կփորձի երջանկություն գտնել ընկերոջ դստեր հետ, արդեն խախտվել էր այն հին աշխարհը, որտեղ ամեն բան ուներ իր տեղը։
Այս պատմությունը վիրուսային դարձավ ոչ պատահական։ Այն դիպավ շատերի սրտին, որովհետև խոսում էր այն մասին, ինչի մասին մարդիկ սովորաբար լռում են։ Դա չասված սիրո, խեղդված ցանկությունների, ճնշված ճշմարտությունների մասին է։
Այն մեզ ստիպում է մտածել՝ արդյոք որքան հեռու կարելի է գնալ հանուն զգացմունքի։ Կարելի՞ է քանդել ընտանիքը հանուն մի նոր սիրո, որը գուցե ընդամենը պատրանք է։ Թե՞ պետք է մնալ այնտեղ, որտեղ հանգիստ է, բայց սառը։
Այս պատմությունը չունի վերջ։ Այն շարունակվում է նրա կյանքում, նրա մտքում, նրա որոշումներում։ Բայց մի բան պարզ է. այն ստիպեց մարդկանց խոսել, մտածել, զգալ։ Եվ հենց դա է այն, ինչը դարձնում է պատմությունը եզակի՝ ոչ միայն իր բովանդակությամբ, այլ նաև նրանով, թե ինչպես է այն հպվում մարդկանց ներսին։
Այս ամենի մասին դու կարող ես մտածել այնպես, ինչպես ուզում ես։ Կարող ես դատապարտել կամ հասկանալ։ Բայց մի բան մի մոռացիր՝ երբ սիրտն է որոշում, երբեմն նույնիսկ բանականությունը կորցնում է իր ուժը։
Եվ սրանք մարդիկ են՝ իրենց անկատարությամբ, ցանկություններով, սխալներով ու ցավով։ Դա է կյանքը։